MiepEmbrechts
Watch her disappear
Het concept van mijn eindwerk is volledig opgebouwd rond een nummer van Tom Waits. Ik ben gestart met drie nummers van de cd Alice te onderzoeken die me enorm aanspraken. De rode draad in deze drie nummers is vooral de eenzaamheid die sterk naar boven komt. Uiteindelijk ben ik uitgekomen op één nummer dat steeds in mijn hoofd bleef hangen en waar ik telkens weer op uit kwam: ‘Watch her disappear’. Dit lied gaat over een man die verteld dat hij in een droom een meisje ziet verdwijnen. Eerst en vooral ben ik me de vraag gaan stellen ‘wie is of was dit meisje?’. Maar in mijn onderzoek naar dit meisje kwam ik tot het besef dat ze erg moeilijk te vatten is, zij is immers een droombeeld of (dit is mijn interpretatie) een herinnering. Het personage dat onderzocht moest worden is eigenlijk de man die dit verteld…Wie is deze man? Waarom droomt hij over dit meisje? Is het een herinnering? Wat was dit meisje voor hem? Zijn lief? Zijn vrouw? Zijn dochter? Zijn zus? Waarom lijkt hij zo geobsedeerd door dit meisje? En de belangrijkste vraag van allemaal: Wat is er gebeurd met dit meisje? Want het is voor mij wel duidelijk dat ze op de één of andere manier is verdwenen. Door mezelf deze vragen te stellen ben ik tot de conclusie gekomen dat dit ook de vragen zijn die ik (onrechtstreeks) aan mijn publiek wil stellen. Ik wil het publiek verschillende verhalen meegeven zodat het zich begint af te vragen wie dit meisje was en wat er is gebeurd dat deze man zo obsessief en melancholisch aan haar terug denkt. Mijn interpretatie is dat deze man erg eenzaam is, hij leeft meer in zijn verleden dan in het heden. Dit verleden begint te veranderen doordat hij droombeelden vermengd met zijn herinneringen waardoor er een totaal verdraaide herinnering ontstaat. Ik wil mijn publiek mee in deze wereld van melancholie, droom en verlangen naar het verleden nemen.
Concreet ga ik een ruimte creëren waarin een man in een zetel voor het raam zit, hij staart naar buiten of bladert dromerig in een oud fotoboek. Het is opvallend dat deze ruimte een mengeling is van heden en verleden, er zijn foto’s aanwezig van een meisje…deze man kan zijn verleden niet loslaten. Dit wordt ook duidelijk gemaakt door het ouderwetse behang dat een knipoog is naar een mooi en zorgeloos verleden maar dat nu zijn beste tijd heeft gehad. Het publiek komt +- per 6 de ruimte binnen..na een tijdje worden zij aangesproken door de verwarde oude man, hij verteld hen flarden van verhalen over een meisje…het wordt niet duidelijk wie dit meisje was en wat er is gebeurd…hij laat oude foto’s zien van het meisje… Na een tijdje zakt hij weg in zijn eigen verhalen en staart terug naar buiten zoals bij binnenkomst van het publiek. Op deze moment begint de muziek van Tom Waits te spelen en begint er achter het raam een filmpje te spelen van een meisje dat verdwijnt…je komt als publiek zo mee in zijn verleden en droomwereld. Als je door een raam naar buiten kijkt zie je de absolute realiteit, bij deze man zie je zijn dromen, dit maakt de bevreemding groot. Eventueel zijn er in andere ramen in de ruimte ook filmpjes te zien van een meisje dat verdwijnt, dit om verwarring te creëren over hoe ze echt is verdwenen. De verschillende filmpjes zouden zowel realistisch als surrealistisch zijn, dit om herinnering en droom met elkaar te vermengen. Ook wil ik spelen met de verschillen in tijd, een zwart/wit filmpje komt veel ouder over dan een kleurenfilmpje. Ook in de kostuums kan op deze manier variatie gebracht worden, spelen met tijd en tijdloosheid. Omdat mijn uitgangspunt is dat het publiek met vragen blijft zitten en dus ook iedereen zijn of haar eigen verhaal zal maken, lijkt het me interessant om deze verschillende verhalen te horen te krijgen, dit kan misschien gebeuren door middel van een boek waarin ze na afloop va de voorstelling kunnen schrijven wat ze gezien en ervaren hebben.
